Agroturystyka Burzec lubelskie

To ten Burzec, o którym pisał Henryk Sienkiewicz w rozdziale jedenastym Potopu:

„We wsi Burzec, położonej w ziemi łukowskiej, na pograniczu województwa podlaskiego, a należącej podówczas do państwa Skrzetuskich, w sadzie między dworem a stawem siedział na ławie stary człowiek, a przy nogach jego bawiło się dwóch chłopaków (…) Nad wielkim stawem, z trzcin odległych, przesłoniętych mgłą oddalenia, podnosiły się czasem stada kaczek, cyranek lub dzikich gęsi i szybowały w błękitnym przezroczu, podobne do czarnych krzyżyków; czasem klucz żurawi zaczerniał wysoko na niebie, grając donośnym krzykiem – zresztą cicho było naokoło i spokojnie, i słoneczno, i wesoło…”

Sławny pisarz urodził się niedaleko stąd, w Woli Okrzejskiej, w majątku rodziny Cieciszowskich. Do Burca przyjeżdżał w odwiedziny do swoich kuzynów, państwa Dmochowskich. Tutejsze okolice spodobały mu się tak bardzo, że burzecki dworek opisał w Trylogii i osadził w nim rodzinę Skrzetuskich.

Co się zmieniło od tamtych czasów? Nie ma niestety szlacheckiego dworku Dmochowskich. W tym miejscu stoi teraz budynek szkoły, ale zachował się park dworski. Najstarsze drzewa pamiętają czasy Sienkiewicza. Zachowała się też zabytkowa aleja kasztanowa. Są stawy rybackie ze stanowiskiem do wędkowania, pachnące lasy, pola i łąki. Jest sielsko i urokliwie, o każdej porze roku inaczej, ale zawsze pięknie.